I am happy with who i am, i just need to find out who i am.

Laatst kreeg ik van mijn moeder dit kaartje, en ik ben er blij mee, vind het lief dat ze me dit gegeven heeft en wilde er al langer een blog over schrijven maar omdat het scannen niet lukte haha.



Zelfvertrouwen, heb ik dat? Denk het wel. Maar toch, vaak mis ik het. Dit is een kant die vele mensen niet van mij kennen, blijkbaar kom ik over als een spontane jongen met veel zelfvertrouwen. Vaak schrik ik dan, doe ik me dan zo anders voor? Heb ik dan zo'n groot pokerface.

Nee, dat is het niet denk ik. of wacht, het is wel een pokerface maar een positieve. Ik verstop me achter deze persoonlijkheid, maar waarom ben ik deze persoonlijkheid niet? Waarom kan ik mezelf niet eens vertrouwen, waarom kan ik niet eens een keer van mezelf houden?

Ik ben echt bang dat mensen mij niet mogen, dat ik dom ben, lelijk, kut, irritant. Dit komt door verschillende redenen. Vroeger had ik nooit echte vrienden, nooit vrienden die ik kon bellen, nooit vrienden waar ik mee kon praten. De vriendschappen die ik had waren oppervlakkig. Dit was tot de 3 vwo zo, ik voelde me niet lekker en werd ook gepest. niet extreem, maar toch wel zo erg dat ik het er moeilijk mee had. Ik wilde graag lol hebben, plezier, vrienden waar ik mee kon lachen en huilen. Ik was jaloers op de mensen die hartsvrienden hadden, die konden zeggen jij bent mijn BEST FRIEND FOR EVER. ik heb altijd een hekel gehad als mensen vroegen: "Wie is je beste vriend?" Vooral omdat ik die niet echt had, dus vaak zei ik: "daar doe ik niet aan, vind het dom om 1 vriend uit te kiezen." Dit heb ik nog steeds, maar puur omdat ik niet wil en kan kiezen tussen mijn vrienden, ze zijn allemaal even belangrijk en even geweldig.

Kun je zeggen dat ik nu wel vrienden heb? dat ik me wel gelukkig voel? Nee. Ja ik heb wel vrienden, de beste die ik maar kan hebben, maar toch twijfel ik nog steeds. En dit is best extreem, elk negatief teken grijp ik zo hard aan dat ik meteen begin te twijfelen of het allemaal wel echt is, of ze niet allemaal gewoon tegen mij faken, net doen alsof ze mij leuk vinden. Dan ga ik panieken en ben ik weer bang dat ik er buiten val. ook omdat ik bij veel mensen dit zie gebeuren, vriendschappen die gewoon fake zijn, mensen die achter elkaars rug om roddelen hoe kut ze hun wel vinden maar als ze bij elkaar zijn de beste vrienden zijn. oké ik roddel ook, maar als ik iemand echt, echt niet mag dan ga ik ook niet met diegene zo om. En ik voel me dan gewoon gebruikt als dit bij mij gebeurt.

En ik weet donders goed dat mijn vrienden mij echt wel mogen om wie ik ben en dit zeg ik ook zo vaak tegen mezelf, maar toch komt dat gevoel regelmatig weer naar boven, waarom? Geen idee, denk dat omdat wat ik in het verleden dus heb gemaakt een belangrijke rol speelt. Het heeft tijd nodig, ik heb tijd nodig, want ik zie al een hele grote vooruit gang sinds de 4de.

Ik ben blij als ik dadelijk naar Utrecht ga, gewoon opnieuw beginnen, nieuwe mensen leren kennen. Tuurlijk zal ik contact blijven houden met mijn vrienden, ik zal niets lievers willen, maar vooral de mensen die mij nog steeds zien als een klein, nerderig, sukkeltje wil ik niet meer zien, degene die mij geen prettig gevoel geven, die ik het liefst mijd, die mij bang maken.

Over 2 weken wordt ik 18. Eindelijk mag ik dan doen wat ik wil, elk weekend uitgaan tot zolaat ik wil, vrijheid, blijheid. Serieus, ik kan niet wachten, en al helemaal niet tot volgend jaar.

Dankjwel